Ο Ναός του Αγίου Γεωργίου
Η ανοικοδόμηση του ναού του Αγίου Γεωργίου ξεκίνησε το 1536, σε οικόπεδο που είχαν αγοράσει λίγα χρόνια νωρίτερα οι Έλληνες της Βενετίας και ολοκληρώθηκε το 1577. Την επίβλεψη των εργασιών είχαν αναλάβει οι αρχιτέκτονες Sante Lombardo και Zuanantonio Chiona, ενώ για την οικοδόμηση του γυναικωνίτη σύμβουλος ήταν ο γνωστός αρχιτέκτονας Andrea Palladio. Ο ναός κοσμήθηκε με εικόνες που είχαν φέρει μαζί τους πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη, όπως η μεγαλοδούκισα Άννα Παλαιολογίνα Νοταρά, αλλά και από άλλες περιοχές, με έργα σημαντικών ζωγράφων, όπως ο Μιχαήλ Δαμασκηνός, ο Εμμανουήλ Τζάνες Μπουνιαλής, ο Θωμάς Μπαθάς και άλλοι. Η εικονογράφηση του τρούλου ανατέθηκε στον Ιωάννη τον Κύπριο, ο οποίος εργάστηκε κάτω από την επίβλεψη του αξιόλογου βενετού ζωγράφου Jacopo Tintoretto.
Οι οδηγίες για τον τρόπο διακόσμησης ήταν σαφείς: όλα θα έπρεπε να γίνουν σύμφωνα με την maniera greca δηλαδή την ελληνική τεχνοτροπία. Ο άμβωνας στη σημερινή του μορφή είναι έργο του Giovanni Grapiglia (1597). Τα ψηφιδωτά της Δεήσεως στην πρόσοψη του ναού κατασκευάστηκαν το 1564-1574, ενώ του Ιερού Βήματος έγιναν κατά την περίοδο 1598-1602, με σχέδια των Θωμά Μπαθά, Ιωάννη Βλαστού και Αντωνίου Βασιλάκη. Το ψηφιδωτό της Μεταμόρφωσης έγινε το 1664-1666, και το ψηφιδωτό της Καθόδου στον Άδη το 1886.
ΩΡΑΡΙΟ: Δευτέρα 09.30 -17.00, Τρίτη – Σάββατο 09.30 – 16.00
Καμπαναριό
Ανεγέρθηκε κατά το χρονικό διάστημα 1587-1592 υπό την επίβλεψη του αρχιτέκτονα Bernardo Ongarin. Το 1589 τοποθετήθηκε ο ωρολογιακός μηχανισμός. Η κατασκευή του χρηματοδοτήθηκε εξολοκλήρου από το κληροδότημα του Ιάκωβου Σαμαριάρη από τη Ζάκυνθο. Το οικοδόμημα του καμπαναριού παρουσίασε κλίση από την αρχή της κατασκευής του. Μαζί με εκείνο του Santo Stefano, είναι ένα από τα δύο πιό επικλινή καμπαναριά της Βενετίας. Στις αρχές του 17ου αιώνα κατασκευάστηκαν στη βάση του καμπαναριού κελιά, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ως τόπος κατοικίας των ιερέων του ναού. Εκτεταμένες εργασίες ανακαίνισης πραγματοποιήθηκαν κατά το χρονικό διάστημα 1999-2006 με χρηματοδότηση του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης και του Ιδρύματος Αναστάσιος Γ. Λεβέντης.
Κολλέγιο Φλαγγίνη
Ο κερκυραίος Θωμάς Φλαγγίνης, πλούσιος δικηγόρος και έμπορος στη Βενετία, όρισε με τη διαθήκη του, το 1644, να διατεθεί σημαντικό μέρος από την περιουσία του για να ιδρυθεί ανώτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα για Έλληνες μαθητές. Το Κολλέγιο Φλαγγίνη, όπως ονομάστηκε, άρχισε να λειτουργεί το 1665 και στεγάστηκε σε ιδιόκτητο κτίριο της Αδελφότητας, που οικοδομήθηκε από πόρους του κληροδοτήματος Φλαγγίνη, από το βενετό αρχιτέκτονα Baldassare Longhena. Βρίσκεται στο λεγόμενο Campo dei Greci, δίπλα από τη Scoletta, όπου στεγαζόταν το Διοικητικό Συμβούλιο και το νοσοκομείο της Αδελφότητας και επίσης δίπλα από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων.
Μεταξύ των δασκάλων συναντούμε σημαντικούς λογίους, όπως τον Θεόφιλο Κορυδαλέα, τον Παχώμιο Δοξαρά, τον Μητροφάνη Κριτόπουλο και τον Μελέτιο Τυπάλδο. Σύμφωνα με τον κανονισμό, οι μαθητές έπρεπε να είναι ορθόδοξοι ελληνικής καταγωγής, κατά προτίμηση Κύπριοι ή Κερκυραίοι, ηλικίας 12 έως 16 χρονών, οι οποίοι θα φοιτούσαν για έξι χρόνια. Δώδεκα από αυτούς θα ήταν οικότροφοι, ενώ οι υπόλοιποι θα ήταν εξωτερικοί μαθητές. Τα μαθήματα που θα διδάσκονταν ήταν «ανθρωπιστικά γράμματα», ρητορική, φιλοσοφία και λογική. Θεολογία, μαθηματικά και γεωγραφία. Μετά την αποφοίτησή τους οι μαθητές μπορούσαν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στο Πανεπιστήμιο της Padova.
Το εκπαιδευτήριο λειτούργησε ενάμιση περίπου αιώνα και φοίτησαν σε αυτό 600 περίπου μαθητές, πολλοί από τους οποίους εργάστηκαν αργότερα ως δάσκαλοι σε σχολεία του ελληνικού χώρου. Οι μαθητές του Φλαγγινιανού, επηρεασμένοι από το πνεύμα του Ουμανισμού της εποχής, είχαν ιδρύσει φιλολογικό σύλλογο με την επωνυμία «Ακαδημία των Αβλαβών» και σε συνεργασία με τους δασκάλους τους προχώρησαν στην έκδοση δύο ποιητικών συλλογών. Το 1797, με την έλευση του Ναπολέοντα τα κεφάλαια του κληροδοτήματος του Φλαγγίνη, που ήταν κατατεθειμένα στη βενετική τράπεζα (Zecca) κατασχέθηκαν από τους Γάλλους, με αποτέλεσμα το εκπαιδευτήριο να οδηγηθεί στην παρακμή. Επαναλειτούργησε το 1824 με το όνομα «Σχολείο ελληνικό του Φλαγγίνη», για να κλείσει οριστικά το 1905.
``Scoletta di San Nicolò``
Διώροφο κτηρίο στο Campo dei Greci, δίπλα από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου που ονομαζόταν Scoletta di San Nicolò. Είναι έργο του διάσημου βενετού αρχιτέκτονα Baldassare Longhena, τέλη 17ου αιώνα. Στον πρώτο όροφο της έδρας της Αδελφότητας υπήρχε το Νοσοκομείο των Φτωχών Ελλήνων που λειτούργησε από το 1678 έως τις αρχές 20ού αιώνα. Αργότερα, ο χώρος αυτός μετατράπηκε σε ένα μοναδικό στο είδος του μουσείο βυζαντινών και μεταβυζαντινών εικόνων, το οποίο εγκαινιάστηκε το 1959 και ανακαινίστηκε ριζικά το 1999.
Στον δεύτερο όροφο βρίσκεται η Sala del Capitolo, αίθουσα των συνεδριάσεων της Αδελφότητας των Ελλήνων, που τώρα χρησιμοποιείται για εκδηλώσεις και συνέδρια του Ελληνικού Ινστιτούτου.
